Rotterdam moet een vaste ontmoetingsplek krijgen voor de ongeveer 1500 oorlogsveteranen, een zogenoemd veteranenhuis. Zo’n plek is belangrijk voor oud-militairen, zegt Marike Abrahamse. Het VVD-raadslid hield zelf PTSS over aan haar tijd als diplomaat in Afghanistan en wil dat de stad meer doet voor veteranen.
Ze is zelf nooit militair geweest, maar als diplomaat heeft ze er ervaring mee: ze weet hoe het is om in een oorlogsgebied te leven. Abrahamse werkte in 2021 op de Nederlandse ambassade in Kaboel in de periode dat de Afghaanse hoofdstad werd belegerd door de Taliban.
Bang voor spelende kinderen
Haar gepantserde auto, weliswaar beschermd door militairen, is een aantrekkelijk doelwit voor de Taliban. Het maakt haar angstig; ze is zelfs bang voor spelende kinderen. Want die kunnen weleens de opdracht hebben gekregen om stiekem een explosief onder haar auto te plaatsen.
Tijdens de dramatische val van Kaboel en de daaropvolgende overhaaste terugtrekking van Westerse landen waaronder de Verenigde Staten en Nederland, is Abrahamse in Nederland.
Ze is op het ministerie van Buitenlandse Zaken betrokken bij het maken van een evacuatieplan voor het ambassadepersoneel en haar Afghaanse collega’s. De grootste uitdaging is om te beginnen iedereen veilig op het vliegveld te krijgen.
Het Rotterdamse VVD-raadslid Marike Abrahamse© Rijnmond
‘Je voelt je machteloos’
“Ik heb mijn collega’s moeten achterlaten. Je voelt je machteloos omdat je niet kan helpen. Een week lang dacht je dat ze het waarschijnlijk niet gingen overleven”, vertelt het raadslid. “Dat vond ik zó schokkend, maar ik heb dat in de periode daarna niet goed verwerkt.”
Ze houdt er PTSS aan over, die nu gelukkig is verdwenen. In de eerste jaren wil Abrahamse niets meer over Afghanistan weten en heeft ze nachtmerries. Maar hulp vragen vindt ze lastig.
Als de stichting 010Veteranen zich bij haar meldt, snapt het raadslid onmiddellijk waarom oprichter André Drost vraagt om een vaste ontmoetingsplek voor de naar schatting 1500 Rotterdamse oorlogsveteranen.
Worstelen met oorlogservaringen
Drost noemt het een Veteranen Ontmoetings Centrum (VOC), een plek waar oud-militairen niet alleen terechtkunnen om andere veteranen te ontmoeten, maar ook om hulp kunnen vragen als ze worstelen met hun oorlogservaringen. Momenteel organiseert zijn stichting iedere maand een bijeenkomst, waar enkele tientallen veteranen op afkomen.
Drost werd in 1980 uitgezonden naar Libanon.© Eigen foto
Drost wordt in 1980 uitgezonden naar Libanon en alles wat hij daar meemaakt, raakt hem na ruim veertig jaar nog steeds. Hij heeft nog altijd last van PTSS. “We willen met een VOC alle veteranen zichtbaar maken in Rotterdam. Ze hebben belangrijke dingen gedaan.”
Ervaringen delen
Waarom zijn die ontmoetingen zo belangrijk? Drost: “Veteranen willen ervaringen delen die ze hebben opgedaan. Ze willen met veteranen van andere missies praten over gebeurtenissen die alleen mensen begrijpen die hetzelfde hebben meegemaakt. Ik maak het zelf ook mee. Je bent in situaties terechtgekomen die voor een buitenstaander totaal anders zijn en daarmee totaal anders worden ervaren.”
André Drost, oprichter van stichting 010Veteranen© Rijnmond
Ook Abrahamse kent de waarde van het uitwisselen van ervaringen. “Ik was op een bijeenkomst met oud-collega’s van de evacuatie. Er kwam een maatschappelijk werker naar me toe die vroeg of ik erover wilde praten. Toen besefte ik hoe diep mijn problemen nog zaten.” Dankzij de maatschappelijk werker krijgt ze de hulp die ze nodig heeft. En die gunt ze iedere veteraan in Rotterdam.
Erkenning en waardering
Haar voorstel om een permanent veteranenhuis te realiseren, heeft een link met haar Afghaanse tijd. “Het gaat om erkenning en waardering van het werk dat veteranen hebben gedaan. Mijn Nederlandse en Afghaanse collega’s waren nooit teruggekomen zonder de hulp van militairen.”
Er lijken weinig hobbels te zijn voor het VOC-plan, denkt Abrahamse. “De gemeente heeft veel vastgoed en er zijn wijkhubs. Ik denk dat het geen geld hoeft te kosten. Er is ook een landelijke subsidie waarmee je de exploitatie van een veteranenhuis kunt bekostigen.”
Superblij
Nu ze haar voorstel heeft ingediend, is het wachten op een officiële reactie van het college. Die komt begin volgend jaar. Daarna wordt haar plan besproken in de gemeenteraad. Ze heeft goede hoop.
“Ik heb het idee dat veel uit het plan gaat lukken. Misschien moet ik het hier en daar wat aanscherpen. Als het veteranenhuis over een half jaar opent, ben ik superblij.”
Herman Vriend Rijnmond, 29 november 2024
